أبي الميّت

لمْلَمَتِ الطوابعُ أيّامَ أبي الأخيرة

إلى داخل بلاد لم يزُرها

وضعها داخل قصعة ماءِ روحِهِ

,  وقشّر عنها غلاف إهمال

حارات الطبقات السفلى في مدينة حيفا،

لكن الأيادي الأخطبوطيّة لسلطات الحكومة

لم تُفلت قبضتها عن الطابع

وبقي الحبر الأسود كوصمة

 قابيل

يا ليتني أستطيع الرجوع بين سكاكين الزمن

حيّ الهدار في حيفا ينتظر جدّي بثوبِ زفاف بالٍ

وعلى شرف تقاعده أهداه حَجَرَيْ نردٍ باليَيْن

وصبّ له كأسًا من العرق

وروت لي جدّتي، كيف جلست، في محطّة الباص، غير المسقوفة، في حيّ العين بدون البحر

وساورها القلق، لكنّه لم يَعُدْ قَطُّ من هناك، كما كان.

للماضي زمن يخصّه

للزمن ماضٍ يخصّه

للزمن ماض يخصّه

الله معك يا جدّي شلومو

لماذا تغيب الدورة/ العودة في لقاءات لم الشمل أو تسيمر (غرفة ضيافة) أفولنا

ذكرى أشجار تتراقص بين أزهار اللوتوس التي تخنق أسماكًا ذهبيّة

في الحُرش الذي يتمدّد حتّى أيّام الثانويّة المشوكّة في رقصة حشريّة بحركات مبهمة.

مَن تساقطت إذًا على الصخور الساكنة الإوزّيّة في أصلها (في منقارها) والخشنة في حركتها؟

مَن لامست أفق السماء الغاضب بغيوم هُريرات؟

ليس أنت يا إيهود بناي، إذ لا حريق هنا، وحتّى الكلمة، المشتعلة في الذاكرة الخالية من الذاكرة، تتبدّد.

حروب فتات غبار الأشجار التي تتهاوى من عشّ دبابير ضَجِرة تبيع سمّها وكأنّه عسل

وفي مقابلهم الأولاد يُسكِتون ويُسكَتون لكثرة الخيال المضطرِب

هل بسببي اصطبغ الغسيل بالأحمر؟

تلتهم أشعّة الشمس من أحجار منقوع الشاي

مقابل شهوة ألف وخمسمئة ذبابة منهمكة في ليل ملتهمي عباد الشمس.

لا تقتربي لتشمّم كلّ غبار الأحلام زوج من الأمّهات تُضاجَعان بين مشابك من حرير

عاملة خشبة مسرح تنسى مرّة أخرى أن تُبلغ آلهة الشرق أنّ خلق المصلوبة قد انتهى في المرحلة الثانويّة في حيفا.

مخرّبة جميلة

مخرّبتي الساحرة،

لا تخافي من الشّعب اليهوديّ.

سأقدّم لك القهوة الداكنة

وسأحضر لك صحنًا من كعك " المعمول"

أَسمِعيني، مخرّبتي، الموسيقى التي تحمّلينها من الإنترنت

ونشاهد الأفلام معًا

أنت مخرّبتي

يا مخرّبة، أنت أختي،

يا أختي أنت المخرّبة

هيّا ندرس معًا كتب العراقيّة العاميّة التي حصلت عليها من غال في حيفا

مخرّبتي الغالية، أنت منهَكة، هيّا استريحي قليلاً على السرير

نمضي إلى الحديقة ونقطف شجيرة النّعناع التي تمدّدت واحتلّت الحديقة منذ العام 77

كم ملعقة من السكّر؟

هل أُبقِي كيس الشاي في الداخل؟

الآن قبل أن نفترق بالتحيّة اليهوديّة الجميلة – لهيتراؤوت (إلى اللقاء)

وألف تحيّة على عينيكِ

ننظُر بنَفَس طويل، إلى نفَس أطول.

الله يعطيك العافية

השירים תורגמו מעברית לערבית בידי גלאל חסן. השירים יופיעו בקטלוג המיצג של אניסה אשקר
"שמור את התאריך: אחר צהריים" (2011, מוזיאון חיפה לאמנות)

אָבִי הַמֵּת

הַבּוּלִים אָסְפוּ אֶת יָמָיו הָאַחֲרוֹנִים

שֶׁל אָבִי אֶל תּוֹךְ מְדִינוֹת שֶׁאֲלֵיהֶן

הוּא לֹא טִיֵּל,

הוּא הֵנִיחַ אוֹתָם בְּתוֹךְ קַעֲרַת מֵי נִשְׁמָתוֹ

וְקִלֵּף מֵהֶם אֶת מַעֲטֶפֶת הַהַזְנָחָה,

שֶׁל שְׁכוּנוֹת הַמַּעֲמָדוֹת הַנְּמוּכִים, שֶׁל הָעִיִר חֵיפָה,

אֵבֶל יְדֵיהֶן הַתַּמְנוּנִיוֹת שֶׁל רָשֻׁיּוֹת הַמֶּמְשָׁלָה

לֹא אִבְּדוּ אֲחִיזָה בַּבּוּל

וְהַדְּיוֹ הַשָּׁחֹר נוֹתַר כְּאוֹת

קַיִן.

הַלְוַאי וְיָכֹלְתִּי לַחְזֹר בֵּין סַכִּינֵי הַזְּמַן

שְׁכוּנַת הָדָר בְּחֵיפָה חִכְּתָה לְסַבִי בְּשִׂמְלַת חֲתֻנָּה בְּלוּיָה

וְלִכְבוֹד הַפֶּנְסְיָה הִיא הֶעֱנִיקָה לוֹ שְׁתֵי קֻבִּיּוֹת שֵׁשׁ-בֶּשׁ שְׁחוּקוֹת,

וּמָזְגָה לוֹ כּוֹס עַרָאק.

וְסָבָתִי סִפְּרָה לִי, אֵיךְ הִיא יָשְׁבָה, בְּתַחֲנַת הָאוֹטוֹבּוּס, חַסְרַת הַגַּג, שֶׁל שְׁכוּנַת עַיִן לְלֹא הַיָּם,

וְדָאֲגָה, אֲבָל הוּא אַף פַּעַם לֹא חָזַר מִשָּׁם, כְּמוֹ שֶׁהָיָה.

לֶעָבָר יֵשׁ זְמַן מִשֶּׁלּוֹ

לַזְּמַן יֵשׁ עָבַר מִשֶּׁלּוֹ

לַזְּמַן יֵשׁ עָבַר מִשֶּׁלּוֹ

אַלְלָה מַעַק, סַבָּא שְׁלֹמֹה.

מדוע אין (מ)חזור בפגישות מחזור או צימר שקיעתנו

זכר עצים שרוקדים בין פרחי לוטוס שחונקים דגי זהב

בחורשה שנמתחת עד ימי התיכון הקוציים בריקוד חרק בחראקות לא מובנות.

אז מי נשרה לטרשים השקטים הברווזיים במקורם ומגושמים בתנועתם?

מי נגעה ברקיע הזועם בענני גורי חתולים?

לא אתה אהוד בנאי, כי אין פה מדורה ואפילו המילה, הבוערת בזכרון ללא זכרון, מתפוגגת.

מלחמות פירורי אבק עצים שנושרים מקן של צרעות משועממות המוכרות את הארס שלהן כאילו היה דבש

ומולם הילדים משתיקים, משותקים מרוב דמיון לוקה

באשמתי הכביסה נצבעה באדום?

טורפת קרני השמש מהאבנים של חליטת התה

אל מול תשוקת אלף חמש מאות זבובים טרודים בלילה של זוללי החמניות.

לא תתקרבי להסניף את כל אבקת החלומות זוג אימהות מזדיינות בין מלחציים של משי.

פועלת במה פונדקאית שוב שוכחת להודיע לאלות המזרח, כי הסתיימה בריאת הצלובה עוד בתיכון בחיפה.

מחבלת יפה

מחבלת מקסימה שלי

אל תפחדי מהעם היהודי.

אגיש לך קפה שחור

אביא לך צלחת של מעמולים

מחבלת שלי השמיעי לי את המוזיקה שאת מורידה באינטרנט

ונראה סרטים ביחד

את המחבלת שלי

מחבלת את אחותי,

אחותי את המחבלת

בואו ונלמד יחד את ספרי העיראקית המדוברת שקיבלתי מגל בחיפה

מחבלת יקרה את כבר עייפה, אולי תנוחי קצת על המיטה

נלך לגינה ונקטוף את שיח הנענע הענק שהתפשט והשתלט על כל הגינה מאז 77

כמה סוכר את שותה?

עם התיון בפנים?

עכשיו לפני שנפרד בברכה היהודית היפה של להתראות

ואלף ברכות על עיניךּ

נביט בנשימה ארוכה, אל נשימה עוד יותר ארוכה.

אללה יעטיק עפיה.